Onze deelname aan dit WK heeft nogal wat voeten in aarde gehad.
We worden langs alle kanten op de proef gesteld.
Eerst de vraag of ik wel mee kon doen. Ik scheurde namelijk in februari mijn achillespees. Ach nog heel ver weg denk je dan. Maar voor je het weet moest ik me inschrijven en bedenken of ik wel op tijd hersteld zou zijn. Ik moest namelijk opnieuw gekeurd worden om te mogen varen. Tja… Hoe beoordeel je terwijl je nog in het gips zit of je 4 maanden later fit genoeg bent om te varen.
Het herstel duurt een jaar zei de fysio, maar op zich denk ik dat het wel moet lukken dat je kunt lopen op oneffen terrein tegen die tijd.
OK, daar ga ik voor.
Uit het gips kwam ik bij mijn behandelend fysio, ik vertelde mijn voornemen om in juli mee te doen met het WK. Hij was minder enthousiast, Nou, ik weet niet of je dat wel gaat redden.
Het lood zakte in mijn schoenen en tegelijkertijd kwam er een doorzettingsvermogen in me op. Ik moest en zou fit genoeg zijn om deel te nemen aan het WK in Litouwen.
Bloed zweet en tranen heeft het gekost, telkens als ik de moed liet zakken zag ik voor mezelf het zonnetje van het WK aan de horizon en ging ik toch door.
Begin juni moest ik naar de keuringsarts, ik zelf was nogal wat onzeker en vond het super spannend. Mijn omgeving, maar ook mijn fysio waren super optimistisch. En terecht bleek, ik kwam door mijn medische keuring. De verdere voorbereidingen voor het kampioenschap konden beginnen.
Caroline had zo haar eigen uitdagingen in de afgelopen maanden en vond het heel moeilijk om te moeten beslissen dat ze niet zelf mee ging doen aan het WK. Het draaien van een eigen team past op dit moment niet zo goed, al zegt ze het zelf. Ik denk dat ze het prima zou kunnen, maar snap haar beslissing. Ben eigenlijk ook wel een beetje blij met een fantastische co-piloot aan boord.
Afgelopen vrijdag kwam de laatste uitdaging van ons team. Jan zijn moeder brak haar heup en moest nog geopereerd worden. Als je 88 bent is dat geen sinecure, dus hebben we besloten om een dag later te vertrekken. Een emotionele rollercoaster van een paar dagen, maar mijn schoonmoeder kwam gelukkig goed door de operatie en nadat Jan gisteren nog bij haar is geweest kon ook hij met een gerust hart vertrekken.
We zijn ondertussen halverwege Polen en ik moet zeggen de reis loopt zeer voorspoedig. Op ons gemakje door het poolse platteland onderweg naar een hotelletje in Dorotowo. Morgen nog 400 km rijden. We halen Roy, onze navigator op, die deze week deelneemt aan het WK junioren en daar een 8e plaats heeft behaald. Met 4 piloten in een team moet het toch goedkomen zou je zeggen. Dan vergeten we voor het gemak even dat ik eigenlijk sinds september bijna niet meer heb gevaren……
IK HEB ER ZIN IN!!!
